Historia
Średniowieczni mieszkańcy Starogardu czerpali wodę wprost z rzeki Wierzycy lub z przydomowych studni. Pierwszy wodociąg dla Starogardu został zaprojektowany prawdopodobnie przez Mikołaja Kopernika, który odwiedzał mieszkającą w Starogardzie siostrę. Wodę pitną doprowadzano do niektórych dzielnic miasta drewnianymi rurami. Zachowany z 1634 roku Wilkierz Miasta Starogard regulował sprawy z zakresu publicznych wodociągów, np.:
art. 10: Nikt nie powinien nawozu i różnorakich śmieci albo gruzu rzucać względnie sypać (?) do studni lub rynsztoków w mieście. Kto zaś na tym przechwycony będzie, winien zapłacić 2 grzywny.
art. 11: Odkopane jednak rury prowadzące wodę mają być naprawiane przez miasto.
art. 28: W fosie miejskiej nie wolno moczyć lnu czy konopi, ani też wpuszczać żadnych przedmiotów, czy bielić płótno. Nie wolno też wpędzać tam we dnie lub w nocy bydła i koni, ani ich tam poić pod czcigodną karą 30 groszy.
art.32: Kto zostanie wybrany przez czcigodną radę na naczelnika studzien (?), nie powinien się temu sprzeciwiać pod utratą swych obywatelskich wolności i prawa.
(źródło: Józef Milewski ? publikacje na temat historii Starogardu)
W celu zaopatrzenia w wodę dalszych rejonów miasta w latach 1898-1900 rozpoczął się proces lewarowego ujmowania powierzchniowej warstwy wody w zakolu rzeki Wierzycy. W 1900 roku wraz z budową gazowni miejskiej rozpoczęto także budowę wodociągów. Ujmowanie wody prowadzone było przy użyciu studni odwierconych na głębokości od 10 do 22 m. Woda płynęła z nich poprzez system filtrów żwirowych do zbiornika przy gazowni, gdzie w osobnym budynku znajdowały się dwie pompy, tłoczące wodę już oczyszczoną do sieci miejskiej.
(źródło: Jan Bucholc, Andrzej Szklarski ? ?Królewskie Miasto Starogard)
Przed II wojną światową Starogard Gdański posiadał sieć wodociągową doprowadzającą wodę do 590 odbiorców. W latach 1941-1943 okupanci niemieccy, wykorzystując siłę roboczą jeńców wojennych, wybudowali studnię głębinową o głębokości 75 m i rozbudowali sieć wodociągową o około 10 km. Po zakończeniu wojny okupanci, opuszczając Starogard, zniszczyli większość urządzeń wodno-kanalizacyjnych, a także dokumentację techniczną sieci.
Po wojnie, 31 lipca 1945 roku, powstało przedsiębiorstwo ?Gazownia i Wodociągi Miejskie?. Wspólne biuro starogardzkich wodociągów, gazowni i elektrowni znajdowało się przy ul. Sokołów, obecnie ul. Wł. Jagiełły 32. W skład przedsiębiorstwa wchodziły budynek maszyn i aparatów wodociągowych, stacja pomp i wieża ciśnień oraz dwa zbiorniki gazowe i budynek administracyjny.
W celu sprostania potrzebom zaopatrzenia miasta w wodę przystąpiono do odtwarzania dokumentacji, naprawy urządzeń wodociągowych i remontów sieci wod-kan. W roku 1949, zapoczątkowano zwiększenie ilości otworów studziennych do głębokości przekraczającej 50 m, ujmując tym samym ?eemską? warstwę wodonośną.
Kolejne lata istnienia starogardzkich wodociągów to okresy przekształceń strukturalnych i organizacyjnych, w których odchodziło się od struktury wielobranżowej na rzecz jednolitej jednostki organizacyjnej.
W latach 1951-1971 wodociągi starogardzkie były jednostką Miejskiego Przedsiębiorstwa Gospodarki Komunalnej. Nastąpił dynamiczny przyrost sieci wodociągowej, modernizacja stacji pomp i urządzeń oraz rozpoczęto budowę kolektorów burzowych i kanalizacyjnych. Wybudowano kolejne studnie głębinowe. Łącznie w latach 1949-1988 wykonano 20 otworów rozpoznawczych i studziennych.
Kolejne zmiany organizacyjne nastąpiły 1 lipca 1971 r. Starogardzkie wodociągi weszły w skład Miejskiego Przedsiębiorstwa Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej PGKiM z siedzibą przy ul. Owidzkiej.
W 1973 r. powstał Centralny Wodociąg Żuławski z siedzibą w Gdańsku, który swoim zasięgiem terytorialnym obejmował województwa gdańskie i elbląskie. Wodociągi starogardzkie stały się oddziałem Centralnego Wodociągu Żuławskiego pod nazwą Zakład Eksploatacji Starogard.
W latach 1975-1980 wodociągi stały się jednostką przedsiębiorstwa Wojewódzkich Wodociągów i Kanalizacji pod nazwą Rejon Starogard Gdański.
W Starogardzie rozbudowano i zmodernizowano ujęcie wody ?Wierzyca?. W 1979 r. przekazano do eksploatacji nowe ujęcie wody ?Południe? wraz z bazą administracyjno-techniczną przy ul. Lubichowskiej 128.
W roku 1980 na terenie Hydroforni Centralnej przy ul. Żwirki i Wigury przekazano do użytku zbiornik retencyjny o poj. 3 tys. m3 wody.
W latach 1981-1991 starogardzkie wodociągi administrowane były przez Okręgowe Przedsiębiorstwo Wodociągów i Kanalizacji w Gdańsku pod nazwą Zakład Eksploatacji Starogard Gdański.
W 1984 roku przekazano do użytku położoną na obrzeżach miasta mechaniczną oczyszczalnię ścieków, na bazie której powstała w latach 1995-1998 oczyszczalnia mechaniczno-biologiczna. W 1993 r. na terenie Hydroforni Centralnej wybudowano drugi zbiornik retencyjny o obj. 5 tys. m3 wody.
Od 2 listopada 1991 r., na podstawie decyzji Zarządu Miejskiego w Starogardzie Gdańskim, wodociągi starogardzkie eksploatowane są przez Przedsiębiorstwo Wodociągów i Kanalizacji STAR-WIK Sp. z o.o. z siedzibą przy ul. Lubichowskiej 128.
Od dnia powstania spółki PWiK STAR-WIK do kwietnia 1997 r. dyrektorem przedsiębiorstwa był Janusz Urban, od kwietnia 1997 r. do lipca 2015 r. funkcję dyrektora pełnił Stefan Rajkowski, a od lipca 2015 r. przedsiębiorstwem zarządza prezes Joanna Myślińska.
Przedmiotem działalności Przedsiębiorstwa Wodociągów i Kanalizacji STAR-WIK Spółka z o.o. jest wydobycie, uzdatnianie i dostarczenie wody odbiorcom oraz odprowadzenie i oczyszczenie ścieków dostarczonych od gospodarstw domowych, podmiotów gospodarczych, obiektów użyteczności publicznej i in. Przedsiębiorstwo swoim zasięgiem usługowym obejmuje miasto i częściowo gminę Starogard Gdański.
